ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΗΣΜΟΙ

Σήμερα είναι οι δεύτεροι χαιρετησμοί !!!
Για να θυμηθουμε και λιγο γιατί γράφτηκε ας διαβασουμε τα παρακατω

Ακάθιστος Ύμνος επεκράτησε να ονομάζεται το Κοντάκιο, το όποιο ψάλλουμε προς τιμήν της Θεοτόκου, τμηματικά κάθε Παρασκευή στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες της Μ. Σαρακοστής (Χαιρετισμοί), και ολόκληρο την πέμπτη εβδομάδα. Το προοίμιο του είναι το "Τη υπερμάχω", έχει αλφαβητική ακροστιχίδα (Α - Ω) και διπλό εφύμνιο (Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε και Αλληλούια).

Ονομάζεται Ακάθιστος γιατί οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως, ανέπεμψαν τον ύμνο αυτό προς την Παναγία την νύκτα της 8ης Αυγούστου του 626 μ.Χ., όταν λύθηκε ανέλπιστα η πολιορκία Αράβων και Περσών. Η Κωνσταντινούπολη απαλλάχθηκε από την πολιορκία των Αράβων και των Περσών, μετά από σφοδρή θύελλα, κατά την οποία ο εχθρικός στόλος σκορπίστηκε και καταστράφηκε. Το γεγονός, σε συνδυασμό με την απουσία του αυτοκράτορα Ηράκλειτου στη Μικρά Ασία, αποδόθηκε στην παρέμβαση της Θεομήτορος. Γι' αυτό σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ο λαός «ολονύκτιον ύμνον και ακάθιστον αυτή εμελώδησεν» στον Ναό των Βλαχερνώνहतं

Στη μάχη αυτή, τους λιγοστούς αγωνιστές ενίσχυσε και ενθάρρυνε πολύ ο πατριάρχης Σέργιος। Η συμμετοχή του δε σ' αυτήν την προσπάθεια, έδωσε την αφορμή να συσχετισθεί η συγγραφή του ύμνου με το πρόσωπο του.

Ο Κανόνας του Ακάθιστου είναι έργο των Ιωάννου Δαμασκηνού (οι ειρμοί) και Ιωσήφ Ξένου του Υμνογράφου (τα τροπάρια). Σχετικά με το Συγγραφέα του Κοντακίου διατυπώθηκαν πολλές απόψεις. Ο ύμνος αποδίδεται σε διαφόρους συγγραφείς: στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο (610-638), στο Ρωμανό τον Μελωδό (πρώτο μισό του Στ΄ αιώνα), στο Γερμανό τον Α΄ πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως (+ 740) κ.α.

Ο Ακάθιστος ύμνος χαρακτηρίζεται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας, γραμμένο πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και μερικώς της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του ύμνου είναι σοβαρή και ρέουσα, γεμάτη από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα. Έτσι η εξωτερική του μορφή παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία και ωραιότητα, που συναγωνίζεται το βαθύ του περιεχόμενο.

Κανένας, επίσης, δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πλούτο του λόγου, την ύπαρξη σχημάτων, την ποιητικότητα ορισμένων στίχων και προπαντός το υψηλό περιεχόμενο του ύμνου, που εξυμνεί την ενανθρώπιση του Θεού δια της Παναγίας Θεοτόκου. Είναι αλλεπάλληλες οι εκφράσεις χαράς, αγαλλιάσεως και λυτρώσεως που δίνουν ενθουσιαστικό τόνο στον ύμνο.

Το γεγονός δε ότι απ' όλα τα κοντάκια μόνο αυτό είναι σήμερα σε χρήση στην λατρεία της Εκκλησίας μας δείχνει την δύναμη και την εντύπωση που έκανε και εξακολουθεί να κάνει στους πιστούς.

το παραπάνω κειμενο αντιγράφηκε απο
http://www.ieropsaltis.com/afier_nov04.htm

ακουστε και αυτο
http://www.youtube.com/watch?v=fbBbTeF1Mz8&feature=related